دیدگاه کارورزان دانشگاه علوم پزشکی تبریز در مورد آموزش عملی و مهارت های بالینی بر اساس سند حداقل توانمندی های مورد انتظار پزشکان عمومی در ایران

زمینه و هدف: آموزش پزشکی بر دو اصل مهارت های عملی و دانش نظری استوار است و آموزش بالینی جزء ضروری آموزش پزشکی به شمار می رود. یکی از روش های مناسب ارزشیابی یک سیستم، تعیین کیفیت آموزشی از دیدگاه فراگیران آن می باشد. در مطالعه حاضر، دیدگاه کارورزان سال آخر رشته پزشکی در خصوص آموزش عملی و مهارت های بالینی بررسی گردید. روش کار: در این مطالعه توصیفی- مقطعی که در سال 1390 در دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام گرفت، ۱۲۲ کارورز که در ترم ۱۴ مشغول به تحصیل بودند، به شیوه سر شماری در مطالعه شرکت کردند. پرسش نامه ای حاوی 18 عنوان در خصوص مهارت های بالینی و ارتباطی و 35 عنوان در حیطه اقدامات عملی به شرکت کنندگان داده شد. پس از تکمیل پرسش نامه ها، داده ها با استفاده از آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 3/11 درصد شرکت کنندگان توانمندی خود را در برقراری ارتباط مؤثر با مراجعان در حد بسیار زیاد و 7/48 درصد آن ها این مهارت را زیاد اعلام کردند. در خصوص پرسش های مربوط به اقدامات عملی، 5/62 درصد پاسخ دهندگان بیان نمودند که آموزش های لازم را در مورد کمک های اولیه دیده اند و فقط 7/13 درصد توانمندی خود را کم و 5/2 درصد هم بسیار کم ارزیابی کردند. نتیجه گیری: در حیطه مهارت های بالینی و ارتباطی، به غیر از مواردی مانند «توانایی گرفتن شرح حال بالینی هدفمند و درست و ثبت یافته ها» که آموزش شرکت کنندگان در آن تا حدودی مطلوب بود و بیشتر افراد توانمندی خود را در حد زیاد ارزیابی کرده بودند، بقیه موارد در حد متوسط و کم ارزیابی شد.